தாய் சொல்லைத் தட்டாதே 1

(இது எப்போதோ நான் படித்த ஒரு ஆங்கிலக்கதையின் தழுவல்.) கண்ணனின் தாயான ஜெயலட்சுமிக்கு, தன் ஒரே மகன் தனது கண்காணிப்பிலேயே இருக்க வேண்டுமென்ற பிடிவாதமான குணம் இருந்தது. ஒரு புறம், தாய் என்கிற ஸ்தானத்திலிருந்து அவனுக்கு சற்று அதிகப்படியாகவே சலுகைகளை வழங்கியவள், இன்னோர் புறம் அவனது சின்ன சின்னத் தவறுகளுக்காக, வாயில் வந்தபடி ஏசுவதையும், கடுமையாகக் கண்டிப்பதையும் வழக்கமாக வைத்துக்கொண்டிருந்தாள். இருபது வருடங்களாக அவனைத் தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள்ளே வைத்து, அவளது இஷ்டம் போல அவனை ஆட விட்டாகி விட்டது.

ஆனால், இப்போது கண்ணனுக்கு வாழ்க்கையில் புதிது புதிதான சுவாரசியங்கள் காத்திருந்தன; அவன் அண்மைக்காலமாக காதலிக்கத் தொடங்கியிருந்த தீபாவும் அதில் அடக்கம்! தீபா, இருப்பத்தியோராம் நூற்றாண்டை சேர்ந்த நவநாகரீக யுவதி என்பதால், சதா அம்மாவின் புடவைத்தலைப்பைப் பிடித்துக் கொண்டு சுற்றும் கண்ணனின் பித்துக்குளித்தனம் அவளுக்குப் பிடித்திருக்கவில்லை. எத்தனை வயதானால் என்ன, என் மகன் என் சொற்படிக் கேட்டுத் தான் நடக்க வேண்டும் என்று எண்ணுகிற ஒரு மாமியார் இருக்கிற வீட்டில் எப்படிக் குடித்தனம் நடத்திக் குப்பை கொட்டுவது? எனவே அவள் கண்ணனிடம் வெட்டு ஒன்று; துண்டு இரண்டு என்பது போல உடைத்துக் கூறியிருந்தாள். “ஒண்ணு நீ தனி வீடு பார்த்துட்டுக் கூப்பிடு! நீ சொன்ன இடத்திலே, சொல்லற நேரத்திலே உனக்குக் கழுத்தை நீட்ட நான் தயாராயிருக்கேன். இல்லேன்னா, பேசாம அம்மாக்கோண்டுவா வீட்டுக்கு நல்ல பிள்ளையா இருந்துக்க! என்னைத் தொந்தரவு பண்ணாதே!” கண்ணனுக்கு வேறு வழி தெரிந்திருக்கவில்லை. இருபது வயதில் இளைஞர்களுக்கு பாசம், நேசம் இவற்றைத் தவிர, உடல்கூறு ரீதியிலான உணர்ச்சிகளும் ஏற்படும் என்கிற யதார்த்தத்தை அம்மா புரிந்து கொண்டதாகத் தெரியவில்லை.

இருபது வருடங்கள், அம்மாவின் தலையாட்டி பொம்மையாக வாழ்க்கையை நடத்தியாகி விட்டது. இனி, எதிர்காலமும் தீபாவோடு திருமண வாழ்க்கையும் அழைக்கிறது. சற்றே சுதந்திரமாக வாழ வேண்டும் என்று எல்லா இளைஞர்களைப் போலவும் அவனுக்கு மனத்தின் அடித்தளத்தில் ஒரு ஆசை இருந்தது. எனவே, அவன் துணிச்சலை வரவழைத்துக் கொண்டு தான் எடுத்திருந்த முடிவைத் தன் பெற்றோர்களிடம் தெரிவித்தபோது, அவன் எதிர்பார்த்தது போலவே அதிகம் அதிர்ச்சியுற்றவள், அம்மா தான். “நீ போகக்கூடாது!” என்று இரைந்தாள் ஜெயலட்சுமி. அப்பா சட்டையை மாட்டிக்கொண்டு, ஒரு முடிவுக்கு வந்தவராக, செருப்பைப் போட்டுக்கொண்டு விட்டை விட்டு வெளியே போய் விட, கண்ணன் அம்மாவின் கூச்சலை அசட்டை செய்து விட்டு, தனது துணிமணிகளை எடுத்து, ஒரு சூட்கேசில் அடைக்கத் தொடங்கினான். அம்மாவின் ஆத்திரம் பொங்கும் முகத்தையும், அவளது கண்டிப்பான தோரணையையும் பார்த்தவனுக்கு, அது வரை போவதா வேண்டாமா என்று ஏதாவது குழப்பம் மிச்சம் மீதமிருந்திருந்தால், அதுவும் அவளது கூச்சலைக் கேட்ட பிறகு மறைந்தே போனது.

அவன் போயே தீர்வதென்று முடிவெடுத்திருந்தான். “நான் போயே ஆகணும்,” என்று வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக, குரலில் கடுமையை வரவழைத்தபடி, அம்மாவுக்கு ரத்தினச்சுருக்கமாக பதில் அளித்து விட்டு, அவன் செய்து கொண்டிருந்த பணியில் மும்முரமானான். “ஏன்? ஒரு சின்னவயசுக்காரியோட மயக்கத்திலே உனக்குப் பெத்த அம்மாவும் அப்பாவும் வேண்டாமுன்னு ஆயிரிச்சா?” ஜெயலட்சுமி, ஆத்திரத்தில் வார்த்தைகளைக் கொட்டுவதை வழக்கமாக வைத்திருந்தபோதும், அவளது சிந்தனை எவ்வளவு கீழ்த்தரமாகப் போய் விட்டது என்று கண்ணனால் யோசிக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. “வீணா வார்த்தையைக் கொட்டாதேம்மா! தீபா என்னை விட புத்திசாலிப் பொண்ணு! கண்டிப்பா உன்னை விடப் பொறுமைசாலி! அப்புறம் இந்த மயக்கிறதைப் பத்தியெல்லாம் நீ பேசக்கூடாது! நீயும் அப்பாவும் இருபது வருஷமா என்ன சாமியாராவா இருந்திருக்கீங்க?” கண்ணன் எரிந்து விழுந்தான்.

“என்னடா வாய் நீளுது? நான் உன்னோட அம்மாங்கிறதை மறந்திட்டியா? நான் சொல்லறதைத் தான் நீ செய்யணும்! நீ எங்கேயும் போக விட மாட்டேன்! இது உன் வீடு, நீ இங்கே தான் இருக்கப்போறே!” ஜெயலட்சுமி உத்தரவிடுவது போலக் கூறினாள். “போதும் நிறுத்தும்மா! எனக்கும் இருபது வயசாச்சு! என்னமோ வாயிலே விரல் போட்டிட்டிருக்கிற குழந்தைக்கு சொல்லற மாதிரி சொல்லிட்டிருக்கே? நான் எதுக்கு வாழ்க்கை பூரா இந்த வீட்டிலேயே இருந்து அவதிப்படணும்? அது அப்பாவோட தலையெழுத்து! எனக்கென்ன ? நான் போறேன் இந்த வீட்டை விட்டு!” கண்ணனின் குரலில் முன்பு எப்போதும் கேட்டிராத உறுதியும், அவனது முகத்தில் முன்பு எப்போதும் தென்பட்டிராத தீர்மானமும், அவனது பேச்சில் எப்போதுமில்லாத தெளிவும் இருப்பதை உணர்ந்து கொண்ட ஜெயலட்சுமி, சற்றே மௌனமானாள். எல்லா வீடுகளிலும் நடப்பது போல இந்த வீட்டிலேயும் நடந்து விடக்கூடாதே என்று அவள் அவன் பிறந்த நாள் முதல் மேற்கொண்டிருந்த எல்லா முயற்சிகளும் விழலுக்கு இறைத்த நீராகப்போய் விட்டதை அவள் உணரத்தொடங்கினாள். ‘உங்களுக்கெல்லாம் பிள்ளையை வளர்க்கத் தெரியலே! எங்க கண்ணனைப் பாருங்க, நான் கிழிச்ச கோட்டைத் தாண்ட மாட்டான்! உங்க பிள்ளைங்களை மாதிரி, காதல் கத்திரிக்காயுன்னு எவ பின்னாடியும் சுத்த மாட்டான்! கூனோ, குருடோ, செவிடோ, முடமோ, நான் காட்டற பொண்ணு கழுத்திலே தாலி கட்டுவான் என் கண்ணன்!’ சிறிது நாட்களுக்கு முன்னர், தன் தோழிகளிடம் தன் மகனைப் பற்றித் தம்பட்டம் அடித்துப் பேசியது ஜெயலட்சுமிக்கு ஞாபகம் வந்தது. இப்போது எல்லாம் அவள் கண் முன்னாலேயே தவிடு பொடியாகிக்கொண்டிருப்பது போலத் தோன்றியது. இருபது வருடங்களாகப் பொத்திப் பொத்தி வளர்த்த அருமை மகன், தன்னை விட்டுப் போகப்போகிறான் என்பதை அவளல் ஜீரணிக்க முடியவில்லை. எட்டாத பழத்தின் மீது ஆசைப்படுவது மனித இயல்பு என்பதாலோ என்னவோ, தன்னை விட்டு விட்டுப் போக எண்ணுகிற மகனின் மீது எப்போதுமில்லாத அளவுக்கு அவளுக்கு ஒரு திடீர் ஈர்ப்பு ஏற்படத் தொடங்கியது. அந்த ஒரு கணத்தில், அவன் மீது அவளுக்கு ஏற்பட்டிருந்த ஈடுபாடு போல, அவளுக்கு வாழ்க்கையில் ஒரு போதும் ஏற்பட்டிருந்ததில்லை. அன்று, எப்போதும் போல, தனது வயதைக் குறைத்துக் காட்டுகிற மாதிரியான உடைகளை ஜெயலட்சுமி அணிந்து கொண்டிருந்தாள். வெள்ளை நிறத்தில் கை வைக்காத பிளவுஸ், அவளது கொழுத்திருந்த முலைகளை உள்ளுக்குள்ளே ஒரு கறுப்பு நிற பிராவுக்குள்ளே அடக்கி வைத்திருந்தது. அவள் அணிந்து கொண்டிருந்த புடவையும் மெல்லிய வெள்ளை இழையில் நெய்யப்பட்டு, ஓரங்களில் மட்டும் முக்கால் அங்குலத்துக்கு கறும்பச்சைக்கரை போட்டிருந்தது.

வழக்கம்போல அவள் லோ-ஹிப் வைத்தே புடவையைக் கட்டியிருக்க, பேச்சு சுவாரசியத்தில் அவளது சேலை சற்றே விலகியிருக்க, அவளது குழிந்திருந்த தொப்புளும், இருபது வருடங்களுக்கு முன்பு சிசேரியன் செய்த தழும்பும் பட்டவர்த்தனமாகத் தெரிந்து கொண்டிருந்தன. அவளது இடுப்புப்பகுதியில் சதை சற்றே எக்கச்சக்கமாக போட்டிருந்ததால், இரண்டு பெரிய பெரிய மடிப்புக்களாக அவளது சதை பிதுங்கியிருக்க, அவளது இயல்பை விட சற்றே பெருத்திருந்த பிருஷ்டங்கள் அவளது உடலை சற்றே பருமனாகக் காட்டிக்கொண்டிருந்தன. “கடைசி வரைக்கும் நீயாவது எனக்குத் துணையா இருப்பேன்னு நினைச்சேன்! உனக்குத் தெரியாதா நான் தன்னந்தனியா இந்த வீட்டிலே எப்படி தவிச்சிட்டிருக்கேன்னு? உங்கப்பாவுக்கு சதா பிராக்டீஸ் பிராக்டீஸுன்னு கிளீனிக்கே கதியாக் கிடக்கறதே வேலையாப் போச்சு. வீட்டுலே இருந்தாலும் கூட செருப்பை மாட்டிக்கிட்டு பழைய சினேகிதங்களைப் பார்த்துப் பேசிட்டு வரேன்னு கிளம்பிடாறாரு! இப்போ நீயும் போயிட்டேன்னா நான் ஒருத்தி இவ்வளவு பெரிய வீட்டிலே தனியா பைத்தியம் மாதிரிப் புலம்பிட்டுத் தானிருக்கணும். கண்ணா, போகாதேடா ப்ளீஸ்!” கண்ணன் அவளை ஏறெடுத்து நோக்கினான். அவளுக்காக அவனது மனதில் சற்றே வாஞ்சையும் கருணையும் பிறந்தது. ஆனால், அவளது வாழ்க்கை இப்படியொரு இக்கட்டான நிலைக்கு வர அவளே காரணமென்று அவனுக்கு நன்றாகவே தெரிந்திருந்தது.

சிறிது நாட்களுக்கு முன்பு, ஊரிலிருந்து வந்திருந்த ஒரு தூரத்து சொந்தக்காரப்பெண்மணியோடு அம்மா பேசிக்கொண்டிருந்ததை கண்ணன் தற்செயலாகக் கேட்க நேர்ந்தது. “எத்தனையோ பேரு என்னை சுத்தி சுத்தி வந்தாங்க! வசதியான வாழ்க்கைக்கு ஆசைப்பட்டு இந்தப் பணக்கார டாக்டரை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு இப்போ அவஸ்தைப் படறேன். அவருக்கு நோயாளிங்களோட நாடி பிடிச்சுப் பார்க்கவே நேரம் சரியா இருக்கு!” “இப்போ வருத்தப்பட்டு என்னம்மா பிரயோஜனம்?” கண்ணன், அம்மாவின் வேண்டுகோளுக்கு பதில் அளிக்கும் விதமாகப் பேசினான். “எனக்குத் தெரியும், நீ அப்பா கிட்டே கூட எப்பவுமே பிரியமா இருந்ததில்லே. நீ சொல்லறதையெல்லாம் நான் நம்பணுமுன்னு எப்படி எதிர்பார்க்கிறே?” ஜெயலட்சுமிக்கு அவன் எதைக் குறிப்பிடுகிறன் என்பது புரிந்தது. தானும் தனது சொந்தக்காரப்பெண்மணியும் பேசியது கண்ணனின் காதுகளில் விழுந்திருக்குமோ என்ற சந்தேகம் அவளுக்கும் அப்போதே ஏற்பட்டிருந்தபோதும், சின்னப்பையனிடம் போய் அதைப் பற்றி விசாரிப்பதோ, விவாதம் செய்வதோ தேவையற்றது என்று அவள் அது வரை கருதியிருந்தாள். ஆனால், அவள் சொன்னதை வைத்து, அதையே அவளுக்கு எதிராக அவன் பிரயோகம் செய்ய முயன்றது அவளுக்கு ஆத்திரத்தை உண்டாக்கியது. தனது பலவீனத்தை மகன் அவனுக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்துவதைப் போலவே, மகனின் பலவீனத்தை தனக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்துவது என்று அவள் முடிவு செய்தாள்.

அவனது பலவீனமும், அவளது பலமும் ஒன்று தான். அது, அவளது உடம்பு! வாலிபத்தை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தபோது, கண்ணன் தான் உடைமாற்றிக் கொள்ளுவதையும், உடைகள் கலைந்தபடி வேலை செய்து கொண்டிருப்பதையும், கண்ணன் குறுகுறுக்கும் விழிகளோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்ததை அவள் பலமுறை கவனித்திருக்கிறாள். அவனது அந்த ஆர்வம் இன்னும் இருக்கிறதா இல்லையா என்று சரியாகத் தெரியாவிட்டாலும், முயற்சி செய்து பார்த்து விடுவோம் என்று தீர்மானமாக எண்ணிக்கொண்டாள். ” || “கண்ணா! உனக்கே நல்லாத் தெரியும், நான் அவ்வளவு சீக்கிரம் தோல்வியை ஒப்புக்க மாட்டேன்னு,” என்று உறுமியபடி அவள் அவனை நெருங்கினாள். அடுத்து அங்கு என்ன நடந்தேறப்போகிறது என்கிற எதிர்பார்ப்பில், அவளது தொடைகளுக்கு நடுவே கசியத் தொடங்கியிருந்தது. கண்ணன் வாலிபனாக மாறுவதற்கு முன்னர், அவன் குளிப்பதை அவள் எத்தனையோ தடவை பார்த்திருக்கிறாள்.

அவன் வளர்ந்தபிறகும் கூட, அவன் உடைமாற்றிக் கொள்ளுவதை அவள் ஏதேச்சையாகக் கவனித்திருக்கிறாள். கண்டிப்பாக, அவனது ஆணுறுப்பு, அவன் அப்பாவுடையதை விடவும் பெரியது என்று அவளுக்குத் தெரிந்திருந்ததால், அவளது எதிர்பார்ப்பினால் ஏற்பட்ட கிளர்ச்சி மேலும் அதிகமானது. “நான் நீ பெத்த பிள்ளைம்மா! என்னை மிரட்டிப் பணிய வைக்க முடியாது. எனக்கு தீபா வேணும். அதுக்காக நான் எதை வேண்ணா தியாகம் பண்ணத் தயாராயிருக்கேன்,” என்று கண்ணனும், முடிவாக சொன்னான். “அப்படி என்னத்தைக் கண்டுட்டே அவ கிட்டே? அம்மாவையே உதறிட்டுப் போகிற அளவுக்கு அப்படி அவ கிட்டே என்ன இருக்கு?” என்று கேட்டாள் ஜெயலட்சுமி. இன்னும் சிறிது நேரத்தில் அவன் தன் கைக்குள்ளே ஒரு பூனைக்குட்டியைப் போல அடங்கப்போகிறன் என்று அவள் எண்ணத்தொடங்கினாள். “எவ்வளவோ!” என்று நறுக்கென்று பதில் அளித்தான் கண்ணன். தன் காதலியிடம் என்னென்ன நல்ல குணாதிசயங்கள் இருக்கின்றன என்று அவன் மனது பட்டியல் போடத் தொடங்கியது. ஆனால், அவற்றை சொன்னால், அம்மா எல்லாவற்றையும் தனது பேச்சு சாதுரியத்தால் ‘பூ’வென்று ஊதித்தள்ளி மட்டம் தட்டி விடுவாள் என்று அவனுக்குத் தெரியும். ஆனால், ஒருவனுக்கு காதலி மட்டுமே வழங்கக்கூடியதும், எந்தத் தாயாலும் வழங்க முடியாததும் ஒன்றே ஒன்று தானே இருக்க முடியும்? அதையே அஸ்திரமாக அவன் பயன்படுத்தி, அம்மாவின் வாயை அடைக்க முடிவெடுத்தான். “அவளாலே எனக்குப் படுக்கையிலே தாசியா இருக்க முடியும், போதுமா?” கண்ணன் இதை சொல்ல வேண்டுமென்று தானே ஜெயலட்சுமி இவ்வளவு நச்சரித்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் அவனது தோள்களின் மீது கை வைத்து சோபாவில் அழுத்தி உட்கார வைத்தாள். அவனது கண்களை ஏறிட்டு நோக்கினாள். “இதை எல்லா பொண்ணுங்களாலும் பண்ண முடியுமே? என்னாலே முடியாதுன்னு உனக்கு யார் சொன்னா?” அவளது கேள்வி தந்த அதிர்ச்சியிலிருந்து அவன் மீள்வதற்குள்ளாகவே, அவளது வலது கை அவனது பேண்ட்டின் மீது விழுந்து, அவனது உறுப்பு மடங்கிக்கிடந்த இடத்தை வளைத்துப் பிடித்தது. கண்ணன் உறைந்தே போய் விட்டிருந்தான். இதற்கு மேலும் ஒரு அம்மாவால் இறங்கிப் போக முடியுமா? பெற்ற மகனையே மயக்கிப் போட ஜெயலட்சுமி முனைந்து விட்டிருப்பதில் அவன் சிலையாய் சமைந்து போயிருந்தான். “அம்மா! நீ என்ன பேசறே, என்ன பண்ணறேன்னு சொரணையோட தானே இருக்கே?” “அது நிறையவே இருக்கு கண்ணா! நான் என்னோட உடம்பை உனக்குக் கொடுக்கப் போறேன்! அதை நீ எப்படி வேண்ணாலும் பயன்படுத்திக்க.

உன் இஷ்டப்படி என்னை அனுபவிச்சுக்க. முன்னாலே, பின்னாலே, எங்கே எதை விட்டு அனுபவிக்கிறதுன்னாலும் போட்டு அனுபவி. எவ்வளவு அசிங்கம் பண்ண முடியுமோ பண்ணு! என்ன கெட்ட வார்த்தை பேசணுமுன்னாலும் பேசு! அவ படுக்கையிலே தாசியா இருப்பான்னா, உங்கம்மா உனக்காகத் தேவடியாளா இருப்பா! ஈவு இரக்கமில்லாம என்ன வேண்ணாலும் பண்ணு! ஆனா, இப்போ உனக்குப் புரிஞ்சிருக்குமுன்னு நினைக்கிறேன்! நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் இது வேணும், அதுவும் உடனடியா வேணும்! வா, வந்து எடுத்துக்கோ,” என்றவள் விடுவிடுவென்று தான் அணிந்து கொண்டிருந்த புடவையைக் களைந்தாள். படபடவென்று தான் அணிந்து கொண்டிருந்த பிளவுசின் பொத்தான்களை அவிழ்த்தாள். பிராவின் கொக்கிகளை விடுவித்தாள். “அம்மாவோட முலைங்களைப் பாரு கண்ணா! உன் ஆளோடது இதுங்களை மாதிரிப் பெருசு பெருசா மெத்து மெத்துன்னு இருக்குமா என்ன?” அம்மாவின் முலைகளைப் பார்ப்பதைக் கண்ணனால் தவிர்க்க முடியவில்லை. அவன் வாலிப வயதை எட்டியதிலிருந்து அவற்றின் மீது அவனுக்குத் தணியாத மோகம் இருந்து வந்திருந்தது. அவை இரண்டும் அற்புதமான மார்பகங்கள் என்பது அவனது அபிப்பிராயமாக இருந்தது. அவனுக்குப் பெண்களின் முலைகளின் மீது அதிகப்படியான ஈர்ப்பு ஏற்படுவதற்கு அம்மாவின் முலைகளே காரணமாக இருந்தன.தீபாவின் முலைகள் அம்மாவின் அளவில் சரி பாதி கூடக் கிடையாது. அம்மா அரைகுறையாகவே பிளவுசையும் பிராவையும் அவிழ்த்து விட்டிருந்த காரணத்தால், அவனால் அவளது காம்புகளைக் கண்டு களிக்க முடியவில்லை என்றபோதும் அவளது கொழுகொழுத்த முலைகளின் பெரும்பகுதியும், இரண்டு முலைகளுக்கும் நடுவே இருந்த மடுவும் அவனது கண்களுக்கு முன்னே கடை விரித்திருந்தன. அம்மாவின் முலைகளுக்கு நடுவே இருந்த பள்ளத்தாக்கினில் அவனது கண்கள் விழுந்து தொலைந்து போயிருந்தன. மகனின் இடுப்பில், அவனது தொடைகளுக்கு மத்தியில், அவனது உறுப்பு இருந்த இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்டிருந்த ஜெயலட்சுமிக்கு அவனது உறுப்பு எழுச்சி பெற்று மெல்ல மெல்ல இறுகிக்கொண்டிருந்தது புலப்பட்டது. அவளது புழையிலிருந்து கசியத் தொடங்கியிருந்தது. இன்னும் சிறிது நேரத்தில், இருவரும் தாய்-மகன் என்ற உறவுத்தளைகளை அறுத்து விட்டு, அவரவர் தாபங்களைத் தணிவித்துக் கொள்ளப்போவது மட்டும் அவளுக்குப் புரிந்து விட்டிருந்தது. “அம்மா! அப்பாவுக்குத் தெரிஞ்சா…?” கண்ணன் மெனக்கெட்டு அவளது முலைகளைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்தவறே கேட்டான். “அந்தாள் கிடக்காரு! அவர் கிட்டே இருக்கிறது மூத்திரம் போகத் தான் லாயக்கு! அவர் எனக்குக் கொடுத்ததிலேயே எனக்குப் பிடிச்சது ரெண்டே ரெண்டு தான். ஒண்ணு, பணம், இன்னொண்ணு நீ! அவர் கொடுத்த பணத்தை மாதிரியே இனிமேல் நான் உன்னையும் ‘யூஸ்’ பண்ணிக்கப்போறேன். கண்ணா, எங்கே உன் கையைக்கொடேன்!” அவள் மருகினாள்; அவன் மறுத்தான்.

“சொன்னாக் கேளு கண்ணா! கையைக் கொண்டா!” என்று கட்டளையிடும் தோரணையில் கூறினாள். அவனும் கொடுத்தான். அவனது கையை எடுத்துத் தனது ஒரு முலையின் மீது வைத்துக்கொண்டாள் ஜெயலட்சுமி.அவனது விரல்களை அவள் பிடித்து நசுக்கவும், அவனது பிடி இறுகி, அவளது முலையின் மீது அழுந்தியது. “ஆஹ்ஹ்ஹ்ஹ்ஹ்ஹ்ஹ்ஹ்…” அவள் முனகியபடியே, தலையைப் பின்னுக்கு சாய்த்துக் கொண்டாள். பிறகு அவள் கண்ணனை ஏறெடுத்து நோக்கினாள். “அம்மாவை சந்தோஷப்படுத்தணுமுன்னு உனக்கு ஆசையாயில்லையா? எனக்கு உன்னை சந்தோஷப்படுத்தணும் போலிருக்கு கண்ணா! என்னாலே உன்னை நிறையவே சந்தோஷப்படுத்த முடியும்! நிறையவே! ” அவனது எழுச்சியிலிருந்து தனது கையை அப்புறப்படுத்திய ஜெயலட்சுமி, தான் அணிந்து கொண்டிருந்த பெட்டிக்கோட்டின் நாடாவைத் தளர்த்தி விட்டாள். பிறகு, அவளது விரல்கள் அவள் போட்டுக்கொண்டிருந்த பேன்ட்டீசுக்குள்ளே நுழைந்து கொண்டன.

கண்ணனின் கண்களுக்கு முன்னால், அவன் அம்மா தன்னோடு தானே விளையாடத் தொடங்கினாள். அவளது விரல்கள் அவளது மெல்லிய பேன்ட்டீசுக்குள்ளே அலைந்து திரிந்து விளையாடுவதைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், அவளது விரல்களுக்குப் பதிலாக அவளது புழையோடு, தன் விரல்கள் விளையாடிக்கொண்டிருந்தால் எப்படியிருக்கும் என்று கற்பனை செய்யத் தொடங்கினான். அப்போதைக்கு, ஜெயலட்சுமி தனது உறுப்புக்குள்ளே தானே விரல் போட்டு விளையாடி மகிழ்ந்து கொண்டிருந்தாள். சிறிது நேரம் விளையாடி விட்டு, அவள் மகன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோதே, இன்பப்பெருக்கை அடைந்து ஊற்றி முடித்தாள். மகனைத் தனது காமவலையில் வீழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற நினைப்பிலேயே அவளைக் கொதிகொதிக்க வைத்திருந்து, அவளது கூதி சொதசொதவென்று ஊர வைத்திருந்தது.

The post தாய் சொல்லைத் தட்டாதே 1 appeared first on Tamil sex stories – Tamil kamakathaikal.