நாலு ஸ்டூடென்சும் ‘நல்லா’ இருந்த லெக்ச்சுரரும் – 1

என் பெயர் அர்ஜுன். இந்த சம்பவம் ஒரு 7 வருஷத்துக்கு முன்னாடி நான் காலேஜ் இரண்டாம் ஆண்டு படிக்கும்போது நடந்தது. நான் படித்தது ரொம்ப பிரபலம் இல்லாத ஒரு இன்ஜினியரிங் காலேஜ்; நான் எடுத்த மார்க்குக்கு அந்த காலேஜ் தான் கிடைத்தது. எனக்கு இன்ஜினியரிங் படிக்க பெரிதாக விருப்பம் இல்லை; ஆனால் என் வீட்டில் என்ன சேர்த்துவிட்டார்கள். அந்த காலேஜில் கிட்டத்தட்ட எல்லாருமே என்ன மாறிதான்; கம்மி மார்க் எடுத்தவங்க. நல்லா படிக்கிற பசங்க யாரும் அந்த காலேஜில் சேர மாட்டாங்க. அதனால் காலேஜ் எப்போதும் ஒரே ரகளையாக தான் இருக்கும். ரிசல்ட் பெரிதாக வராது. காலேஜும் கொஞ்சம் சுமாராக தான் இருக்கும். லெக்ச்சுரர்ஸும் பெரும்பாலும் காலேஜ் முடிச்சிட்டு உடனே வேலைக்கு வந்த சின்ன பசங்களாகத்தான் இருப்பார்கள். எங்கள் காலேஜ் தேசிய நெடுஞ்சாலையிலிருந்து ஒரு அரை கிலோமீட்டர் தள்ளி, கிட்டத்தட்ட ஒரு சிறிய காட்டுப்பகுதியில் இருந்தது. பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கி நடந்துதான் போகணும். அந்த காரணத்தாலும் அங்கே நிறைய பேர் சேருவதில்லை

எங்கள் காலேஜ் கரஸ்பாண்டென்ட் ஒரு கஞ்சன்; எந்த லெக்ச்சுரரையும் ரொம்ப நாள் வைத்திருக்க மாட்டான். சர்வீஸ் அதிகமானா சம்பளம் நிறைய கொடுக்கணுமே. அதனால் எங்க காலேஜில் வித்தியாசமான ஒரு பழக்கம் இருக்கு. ஒரு லெக்ச்சுரர் காலேஜில் புதிதாக சேர்ந்தால் முதல் ஆறு மாதம் கம்மி சம்பளத்தில் வேலை செய்யவேண்டும். அதற்கு அப்புறம் மாணவர்கள் மற்றும் பிற லெக்ச்சுரர்களிடம் ஒரு கருத்துக்கணிப்பு மாறி எடுப்பார்கள். அந்த கருத்துக்கணிப்பில் நிறைய மார்க் எடுத்தால், அந்த லெக்ச்சுரர் இன்னும் கொஞ்சம் நாட்களுக்கு காலேஜில் இருப்பார்; இல்லையென்றால் உடனே வெளியே துரத்திவிடுவார்கள். ஆனால் இந்த கருத்துக்கணிப்பு எல்லாம் ஒரு கண்துடைப்பு தான். உண்மையில் அந்த லெக்ச்சுரர் ஆறு மாசத்தில் காலேஜில் யாராவது ஆள் சேர்த்துவிட்டால் வேலையில் இருக்கலாம்; இல்லையென்றால் தூங்கிவிடுவார்கள். இது எங்களுக்கு தெரியும், அங்கே ஆறு மாதத்திற்கு மேல் வேலை செய்யும் லெக்ச்சுரர்களுக்கும் தெரியும்; ஆனால் புதிதாய் வருபவர்களுக்கு தெரியாது. யாரும் வாய் திறந்து சொல்ல மாட்டார்கள்; அவர்களாக புரிந்துகொண்டு ஆள் சேர்ந்துவிட்டால் அவர்கள் வேலையை காப்பாற்றிக்கொள்ளலாம். இதையெல்லாம் ஏன் சொல்கிறேன் என்று யோசிக்கிறீர்களா? பின்னாடி புரியும்.

எனக்கு காலேஜில் மூன்று நண்பர்கள் – செல்வராஜ், மோகன், பீட்டர். நாங்கள் நால்வரும் எப்போதும் சேர்ந்தே இருப்போம். காலேஜ் லைப் பூரா அப்படித்தான் இருந்தோம். கிளாசில் கடைசி பெஞ்சில் உட்கார்ந்துகொண்டு, பெரும்பாலும் ஏதாவது பேசிக்கொண்டும், விளையாடிக்கொண்டும், பெண்களுக்கு மார்க் போட்டுக்கொண்டும் இருப்போம் (லெக்ச்சுரர்களுக்கும் தான்!). நான் ஏற்கனவே சொன்னதுபோல எங்கள் காலேஜில் பெரும்பாலும் எல்லாருமே அப்படித்தான்; அதனால் லெக்ச்சுரர்களும் பெரிதாக கண்டுகொள்ள மாட்டார்கள். அவர்கள் பாட்டுக்கு வந்து பாடம் நடத்திவிட்டு போய்விடுவார்கள்; சிலர் அதுவும் செய்யாமல் ஒரு மணி நேரம் பெல் அடிக்கும் வரை இருந்துவிட்டு போய்விடுவார்கள். நாங்கள் நால்வரும் கடைசி பெஞ்சில் இருந்துகொண்டு எங்கள் முன்னால் இருக்கும் பெண்களை பார்த்து பல முறை கஞ்சி அடித்திருக்கிறோம். பெஞ்சிற்கு அடியில் கை அசைவது தெரியாமல் கஞ்சி அடிப்பதில் நாங்கள் கில்லாடிகள்.

நாங்கள் இரண்டாம் ஆண்டு படிக்கும்போது, சித்திரநந்தினி என்று ஒரு மேக்ஸ் லெக்ச்சுரர் வந்தாள்; எங்களை விட 5-6 வயது தான் அதிகம் இருக்கும். செம கட்டை, பெரிய சூத்து, நல்ல கலர். முகமும் கூட நல்ல அழகு தான். ஆனால் எனக்கு அவளிடம் ரொம்ப பிடித்தது, அவள் போட்டிருந்த கொலுசு; எனக்கு கொலுசு சத்தம் என்றால் ஒரு கிறுக்கு. இந்த காலத்தில் கொலுசு போடும் பெண்கள் ரொம்ப கம்மி. அதனால் எனக்கு அவளை மிகவும் பிடித்துவிட்டது. அவளை வேகமாக ஓத்தால், கொலுசு சத்தம் எவ்வளவு இனிமையாக கேட்கும் என்று பல முறை கற்பனை பண்ணி பார்த்திருக்கிறேன்.அவள் வந்த முதல் நாளே நாங்கள் நால்வரும் செம குஷியானோம். புடவை கட்டிக்கொண்டு அவள் போர்டிற்கும் பின்னாடியும் திரும்பும்போது அவள் இடுப்பை பார்த்து ரசிப்போம்; அவள் போர்டில் எழுதிக்கொண்டிருக்கும்போது அவள் சூத்தை ரசிப்போம். ஒரு நாள் அவள் சூத்தில் பேப்பர் கூட தூக்கி அடித்தோம்; அவள் கோபப்பட்டு யார் அப்படி செய்தது என்று கேட்டாள். ஆனால் யாருமே பதில் சொல்லவில்லை; எல்லாரும் கூட்டு களவாணிகள்தானே. அவள் கோபப்பட்டு கிளாசை பாதியிலேயே விட்டுவிட்டு வெளியே போய்விட்டாள். அதிலிருந்து நாங்கள் கிளாசில் அவளை டிஸ்டர்ப் செய்ததில்லை; அவள் போய்விட்டாள் எங்களுக்கு ஏது மஜா? பிறகு அவள் பாடம் நடத்தும்போது அவளுக்கு தெரியாமல் அவளை போட்டோ எடுப்போம்; அவளை பார்த்து கஞ்சி அடிப்போம். இப்படியே ஒரு ஐந்து மாதங்கள் ஓடின.

ஒரு நாள் இரவு நான் கனவில் காஜல் அகர்வாலை ஓத்துக்கொண்டிருந்தேன் (இன்றும் அவள் தான் எனக்கு ரொம்ப பிடித்த நடிகை!). திடீரென்று ஜன்னலுக்கு வெளியே ஒரு ஆந்தை அலற, கனவு களைந்துவிட்டது. நான் எழுந்து உட்கார்ந்து என்ன நடந்தது என்று சுதாரிப்பதற்குள், என் பூல் தொங்கிவிட்டது. எனக்கு இரவு நேரத்தில் மூடு ஏறிவிட்டால் கஞ்சி வெளியே வராமல் தூக்கம் வராது. சரி கையால் கஞ்சி அடித்துவிடலாம் என்று பூலை தடவினால், அது கிளம்பவில்லை. போனில் ஏதாவது பலான படம் பார்த்து அடிக்கலாம் என்று போனை எடுத்தால், சார்ஜரில் சொருகிவிட்டு ஸ்விட்ச்சை போட மறந்துவிட்டேன். போன் சார்ஜ் இல்லாமல் ஆப் ஆகிவிட்டது. எனக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. மணி காலை 3 இருக்கும். அப்போது கேர்ள்ஸ் ஹாஸ்டலுக்கு போய் பாத்ரூமில் எட்டிப்பார்த்து மூடு ஏற்றி கஞ்சி அடிக்கலாம் என்று ஒரு யோசனை வந்தது. ஆனால் அந்த நேரத்திற்கு பாத்ரூமில் எவள் இருக்கப் போகிறாள்? இருந்தாலும் வேறு வழி இல்லாததால் போகலாம் என்று கிளம்பினேன்.

பாய்ஸ் ஹாஸ்டல், கேர்ள்ஸ் ஹாஸ்டல் இரண்டுமே இரவு ஒன்பது மணிக்கு வாட்ச்மேன் பூட்டிவிடுவான். ஆனால் பாய்ஸ் ஹாஸ்டலில் கிரவுண்ட் பிளோரில் ஒரு ஜன்னலில் இரண்டு கம்பிகள் உடைந்து இருக்கும். எப்போது உடைந்ததோ தெரியாது; நாங்கள் காலேஜில் சேரும்போதே அப்படி தான் இருந்தது. கஞ்சப்பையன் கரஸ்பாண்டெண்ட் அதை சரி செய்யவில்லை. அது வழியாக நாங்கள் எல்லாரும் அடிக்கடி வெளியே போய்விடுவோம். ஒரே ஒரு வார்டன்; “நான் வாங்கற சம்பளத்திற்கு ராத்திரியெல்லாம் முழிச்சி காவல் காக்கலாம் முடியாது” என்று 10 மணிக்கே இழுத்து போர்த்திக்கொண்டு படுத்துவிடுவார். காலேஜ் பூரா ஒரே ஒரு வாட்ச்மேன் தான் (நிறைய பேர் வைத்தால் சம்பளம் கொடுக்கணுமே!); அவன் எப்போதும் கேட்டிற்குப் பக்கத்தில்தான் இருப்பான். அதனால் எங்களை கேட்பதற்கு யாரும் இல்லை. ஒரு சில சீனியர்கள் இரவில் கேர்ள்ஸ் ஹாஸ்டலில் பைப் பிடித்து ஏறிக்குதித்து பெண்களுடன் மஜாவாக இருந்ததாகக்கூட சொல்வார்கள். நாங்களும் சில பெண்களிடம் கேட்டோம்; செருப்படி வாங்காதது தான் குறை. அப்படி அந்த சீனியர்ஸ் என்ன தான் வசிய மருந்து வைத்திருந்தார்களோ!

சரி கதைக்கு வருவோம். நான் அந்த ஜன்னல் வழியாக வெளியே சென்று கேர்ள்ஸ் ஹாஸ்டலிற்கு சென்று கிரவுண்ட் பிளோர் பாத்ரூமில் எட்டிப்பார்த்தேன்; நினைத்ததுபோல யாருமில்லை. சரி என் விதி; இன்று தூக்கம் அவ்வளவு தான் என்று திரும்ப பாய்ஸ் ஹாஸ்டலுக்கு போக ஆரம்பித்தேன். அப்போது கொஞ்ச தூரம் தள்ளி லேசாக முனகல் சத்தம் கேட்டது. நான் அருகில் போக, அது ஒரு திறந்த ஜன்னல் வழியாக வந்துகொண்டிருந்தது. நான் உள்ளே எட்டிப்பார்த்தேன். ஒரு மினி-பல்பின் மங்கலான மஞ்சள் வெளிச்சத்தில் அந்த அரை இருட்டு ரூமில் எவனோ ஒருவன் ஒரு பெண்ணை ஓத்துக்கொண்டிருந்தான். அவ்வளவு வெளிச்சம் இல்லையென்றாலும் அந்த பெண் செம பிகர் போல தான் இருந்தாள். சத்தம் கேட்டு வேறு யாரும் முழித்துக்கொள்ளக்கூடாது என்பதற்காக அவன் அவள் வாயை ஒரு கையால் பொத்திக்கொண்டு ஓத்துக்கொண்டிருந்தான்; அதனால் தான் முனகல் சத்தம் லேசாக கேட்டது. சரி வந்த வேலை ஏதோ ஒரு வகையில் நடக்கப்போகிறது என்று நான் சந்தோஷப்பட்டேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என் பூல் தூக்கியது; நான் அதை தடவ ஆரம்பித்தேன். ஹாஸ்டலுக்கு வெளியே பயங்கர இருட்டு (கஞ்சப்பையன் கரஸ்பாண்டெண்ட் லைட் போடவில்லை!); அதனால் நான் பார்ப்பது அவர்களுக்குத் தெரிய வாய்ப்பில்லை.

கொஞ்ச நேரம் சென்றபின் அந்த பெண் ஒரு நொடி ஜன்னல் பக்கம் முகத்தை திருப்ப, அவனும் அவள் வாயிலிருந்து கையை எடுத்தான். அது……. சித்திரநந்தினி மேம்! எனக்கு அதிர்ச்சி! அவள் கேர்ள்ஸ் ஹாஸ்டலில் தான் தங்கியிருக்கிறாள் என்று எனக்கு தெரியும். ஆனால் அழகாக தலை வாரிக்கொண்டு, புடவை சுற்றிக்கொண்டு பவ்வியமாக கிளாசில் இருக்கும் சித்திரநந்தினி மேம், இங்கு அம்மணமாக, தலைவிரி கோலமாக ஒருவனிடம் ஓழ் வாங்கிக்கொண்டிருப்பது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. சரி ஓப்பது யார்? மாணவனா இல்லை லெக்ச்சுரரா என்று பார்த்தேன். வயது 30 இருக்கும்; மாணவனாக இருக்க வாய்ப்பு இல்லை. அங்கே 20-25 ஆண்கள் தான் லெக்ச்சுரர்கள். எல்லாரையும் எனக்கு தெரியும்; அவர்களும் இல்லை. ‘அடி பாவி! வெளிய இருந்து எவனோ ஒருத்தன கூட்டிட்டு வந்து ஓக்கவிட்ருக்கியா? இந்த பூனையும் பால் குடிக்குமா?’ என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

ஒரு பக்கம் நான் விரும்பிய சித்திரநந்தினியை இன்னொருவன் என் கண் எதிரே போட்டுக்கொண்டிருப்பதில் கடுப்பு; இன்னொரு பக்கம் ‘போட தான் முடியவில்லை பார்பதற்காவது வாய்ப்பு கிடைத்ததே’ என்று ஒரு சந்தோஷம். ஆனால் நான் கற்பனை செய்தபடி கொலுசு சத்தம் ஏன் கேட்கவில்லை? அவள் கால்களை உற்று நோக்கியபோது கொலுசை காணவில்லை; சத்தம் கேட்கும் என்று அதையும் கழட்டிவிட்டான் போல அந்த பைத்தியக்காரன். அது எனக்கு ஒரு ஏமாற்றமாக இருந்தது. நான் அவள் ரூம் ஜன்னல் கீழே உள்ள சுவற்றில் பூரா கஞ்சி தெளித்துவிட்டு என் ரூமிற்கு போய் நிம்மதியாக படுத்து தூங்கினேன்.

மறுநாள் என் நண்பர்களிடம் நடந்த விஷயங்களை சொன்னேன். செல்வராஜ் என் மேல் கொஞ்சம் எரிச்சலானான். “லூசு கூதி! அத அப்டியே வீடியோ எடுத்திருந்தா அத காட்டி அவள மிரட்டி நம்ம பூல ஊம்ப வெச்சிருக்கலாம்” என்று கத்தினான். நான் சார்ஜ் போடாமல் போன் ஆப் ஆன விஷயத்தை சொன்னேன்; அதனால் தான் இந்த விஷயமே தெரிந்தது என்றேன். அவன் “சரி, இன்னைக்கு அதே நேரத்துக்கு அவ ரூமுக்கு போறோம். எனக்கு இன்னமோ அவன் மறுபடியும் வருவான்னு தோணுது. இன்னைக்கு வீடியோ எடுக்கறோம்” என்று சொன்னான். அதன்படி நாங்கள் நால்வரும் அன்று 3 மணிக்கு அவள் ரூமுக்கு வெளியே போய் ஜன்னல் வழியாக எட்டிப்பார்த்தோம். ஆனால் ரூமிற்குள் ஒரே இருட்டு; எந்த சத்தமும் இல்லை. செல்வராஜ், “டேய் ஒழுங்கா பாத்தியா? இல்ல ஏதாவது கதை சொல்றியா?” என்று என்னை கேட்டான். நான் “நல்லா தான் பார்த்தேன்” என்றேன். அவர்கள் என்னை நம்பவில்லை. “காஜல் அகர்வால் புண்ட மேல சத்தியமா நான் பார்த்தேன்” என்றேன். நான் காஜல் அகர்வால் புண்டை மேல் சத்தியம் செய்தால் அது உண்மையாக தான் இருக்கும் என்று அவர்களுக்கு தெரியும். ஆறு மணிவரை காத்திருந்தோம். ஆனால் எதுவும் நடக்கவில்லை. விடிந்தவுடன் ஹாஸ்டலுக்கு சென்றுவிட்டோம்.

“சரி இன்னைக்கு மிஸ் ஆயிடுச்சு. ஆனா என்னைக்காவது ஒரு நாள் அவன் வருவான். இனிமே டெய்லி ஒருத்தன் 3 மணிக்கு போய் அங்க பாக்கணும். போன சார்ஜ் போட்டு வெச்சுக்கோங்க. மேட்டர் நடந்தா உடனே வீடியோ எடுக்கணும் புரிஞ்சிதா?” என்று செல்வராஜ் புதிதாக ஒரு திட்டம் போட்டான். நாங்களும் ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் கண்காணித்தோம். ஆனால் எங்கள் கண்ணில் மீண்டும் அந்த காட்சி படவே இல்லை. ஒரு வாரம் கழித்து, பீட்டர் 3.30 மணிக்கு எங்கள் எல்லாரையும் எழுப்பினான். செல்வராஜ் “டேய் புண்டாமவனே!அவ ரூம கண்காணிக்காம இங்க என்ன டா பண்ற? சீக்கிரம் போ” என்றான். பீட்டர், “நான் அங்கிருந்துதான் வரேன்; அந்த நாய் இன்னைக்கு சீக்கிரமா வந்துட்டான் போல. நான் போகும்போது சித்திரநந்தினி அவன ரூமிலிருந்து வெளிய அனுப்பிகிட்டு இருந்தாள். ஜஸ்ட் மிஸ்” என்று வெறுப்பாக சொன்னான். “ச்சே! அப்போ இத்தன நாளும் அவன் சீக்கிரம் வந்திருக்கான் போலருக்கு. நாம தான் விட்டுட்டோம். இனிமே இது சரி பட்டு வராது; ராத்திரி பூரா அங்கயே ஒக்காந்து நாளைக்கு வீடியோ எடுக்கறோம்” என்றான் செல்வராஜ்.

அதற்காக தெளிவாக திட்டம் போட்டோம். ஒரே ஆள் ராத்திரி முழுவதும் கண்காணித்தால் நிச்சயம் தூங்கிவிடுவான். அதனால் நால்வரும் ஷிப்ட் போட்டு கண்காணிக்க முடிவு செய்தோம். இரவு ஒன்பது மணிக்கு கேட் பூட்டப்படும்; ஆள் நடமாட்டம் அடங்க 10 மணி ஆகும். இரவு பத்து மணி முதல் காலை ஆறு மணி வரை எட்டு மணிநேரம் கண்காணிக்க வேண்டும். ஆளுக்கு 2 மணிநேரம் என்று பிரித்துக்கொண்டோம். 10 மணி முதல் 12 மணி வரை செல்வராஜ், 12 முதல் 2 வரை மோகன், 2 முதல் 4 வரை பீட்டர், 4 முதல் 6 வரை நான். அன்று கிளாசில் சுத்தமாக எங்களால் உட்கார முடியவில்லை; எப்போது இரவு வரும் என்று துடித்துக்கொண்டிருந்தோம். இரவும் வந்தது. செல்வராஜ் முதல் ஷிப்ட்டிற்கு கிளம்பினான்; மீதி மூவரும் அலாரம் வைத்துக்கொண்டு படுத்தோம். ஒரு நிமிடம் கூட அவள் ரூம் கண்காணிப்பு இல்லாமல் இருக்க கூடாது என்பதற்காக, அடுத்த ஷிப்ட்டில் இருப்பவன் வந்த பிறகு தான் முதல் ஷிப்ட்டில் இருப்பவன் ஹாஸ்டலுக்கு வரவேண்டும் என்று முடிவு பண்ணியிருந்தோம்.

1.30 மணி அளவில், மோகன் எல்லாரையும் எழுப்பினான். “என்ன டா, என்ன ஆச்சு? அவன் வந்தானா? வீடியோ எடுத்துட்டியா?” என்று அடுத்த ஷிப்ட்டிற்கு போக வேண்டிய பீட்டர் கேட்டான். “அட போ டா; அவன் 20 நிமிஷத்துக்கு முன்னாடி வந்தான். ஆனா அந்த முண்ட ஜன்னல சாத்தி வெச்சிட்டா; ஜன்னல் பூரா ஒரே அழுக்கு; வீடியோ எடுத்தேன் ஆனா ஒண்ணுமே தெரியல. வெறும் முனகல் சத்தம் தான் கேக்குது” என்று தான் எடுத்த வீடியோவை காட்டினான் மோகன். அவன் சொன்னது போலவே ஸ்க்ரீனில் பெரும்பாலான பகுதி வெறும் கருப்பாகத்தான் இருந்தது; அங்கங்கே சின்ன சின்ன துளிகளாக லைட் வெளிச்சம் மங்கலாக தெரிந்தது. சத்தம் மட்டும் தான் மெதுவாக கேட்டது. செல்வராஜ் ரொம்ப கோபப்பட்டான். “ச்சே, மூணாவது தடவையும் மிஸ் ஆயிடுச்சு. அந்த தேவிடியா எதுக்கு ஜன்னல சாத்தினா? எனக்கு வர கோவத்துக்கு அவள இப்பவே போய் முடிய புடிச்சி இழுத்துட்டு வந்து ஓக்க போறேன்” என்று கத்தினான். “டேய் டேய் அவசர படாத டா! லெக்ச்சுரர் டா; நம்மல காலேஜ விட்டு தூக்கிடுவாங்க. போலீஸ் பிரெச்சனை வேற! அப்புறம் ஜென்மத்துக்கும் அவள போட முடியாது!” என்று நான் சொல்ல, கொஞ்சம் அமைதியானான்.

“சரி நாளைக்கு காலைல அவ கிளாஸ்ல இருக்கும்போது அவ ரூம் ஜன்னல் கண்ணாடிய ஒடைக்கறேன்; எப்படியும் கஞ்ச கூதி கரஸ்பாண்டெண்ட் அத ரிப்பேர் பண்ண மாட்டான். போன வருஷம் கம்ப்யூட்டர் லேப்ல கண்ணாடி ஒடஞ்சி ஏ.சி. காத்து வெளிய போகுதுன்னு சொன்னதுக்கே பிளாஸ்டிக் ஷீட் வெச்சிதான் மூடினான். இத எப்படியும் கண்டுக்க மாட்டான்” என்று கஜினி முகமது போல் எத்தனை முறை தோற்றாலும் மனம் தளராமல் அடுத்த திட்டத்தை போட்டான் செல்வராஜ். சொன்னது போலவே அன்று சித்திரநந்தினியின் ஜன்னல் கண்ணாடி முழுவதையும் உடைத்தான். இரவு அதே ஷிப்ட்டில் நாங்கள் கண்காணிக்க தயார் ஆனோம். 10 மணிக்கு செல்வராஜ் கிளம்ப, நாங்கள் மூவரும் அலாரம் வைத்துவிட்டு படுத்தோம்.

3.45க்கு என் அலாரம் அடித்தது. நான் அவசரமாக எழுந்து, முந்தைய ஷிப்ட்டில் இருந்த பீட்டரை விடுவிக்க சென்றேன். நான் பாதி வழி போய்க் கொண்டிருக்கும்போதே, பீட்டர் உற்சாகமாக எதிரில் வந்தான். “மச்சான்! மாட்டிக்கிச்சு டா!” என்று சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான். நான் செம குஷியாகி வீடியோவை காட்ட சொன்னேன். “வா ஹாஸ்டலுக்கு போய் எல்லாரும் பாப்போம்” என்றான். இருவரும் ஹாஸ்டலுக்கு ஓடி மோகனையும் செல்வராஜையும் எழுப்பினோம். செல்வராஜ் “என்ன டா ஆச்சு?” என்று கேட்டான். பீட்டர் “லக்கா மாட்டிக்கிச்சி, லக்கா மாட்டிக்கிச்சி” என்று போனை கையில் குடுகுடுப்பு போல் ஆட்டிக்கொண்டே பாடினான். “சீக்கிரம் காட்டு டா” என்று எல்லாரும் கேட்க, அவன் வீடியோவை ஓப்பன் பண்ணினான்.

The post நாலு ஸ்டூடென்சும் ‘நல்லா’ இருந்த லெக்ச்சுரரும் – 1 appeared first on Tamil Sex Stories.